Γιατί το "εταιρικό κράτος" επιμένει να αναγράφει τα ονόματά μας με κεφαλαία ;

Τότε γιατί το "εταιρικό κράτος" επιμένει να αναγράφει τα ονόματά μας με κεφαλαία στις, χωρίς αποκάλυψη εμπορικές συμβάσεις που πραγματοποιεί, κατόπιν πίεσης και τρομοκρατίας μαζί μας;

• Ορθή γραφή ονόματος + επωνύμου

Από το Office des publications de l’Union européenne = Υπηρεσία Εκδόσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Coordination «Code de rédaction» = Συντονισμός «Διοργανικό εγχειρίδιο σύνταξης κειμένων»
A.1, MER 199/199 A
2, rue Mercier
L-2985 Luxembourg

LUXEMBOURG
Τηλ. +352 2929-44034/42888/44826

10.3. Κεφαλαία και μικρά (Πηγή)


Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η διάκριση μικρών/κεφαλαίων αρχικών είναι από τα πιο συμβατικά ζητήματα της γλώσσας. Συγχρόνως, είναι και από τα πιο ακανθώδη, πράγμα που, άλλωστε, αποδεικνύεται από τις διαφωνίες που υπάρχουν ακόμη και μεταξύ των ειδικών επιστημόνων για επιμέρους πτυχές του ζητήματος αυτού. Το πρόβλημα επιτείνεται από το γεγονός ότι, σε αρκετές περιπτώσεις, υπεισέρχονται στο ζήτημα αυτό ακόμη και ιδεολογικές παράμετροι.

Η πραγμάτευση του εν λόγω θέματος στο παρόν σημείο γίνεται με κύριο άξονα τη βασική γραμματική διάκριση μεταξύ κύριων και κοινών ονομάτων. Έτσι, ακολουθούνται οι ακόλουθοι βασικοί κανόνες:

—
Τα αρχικά των κύριων ονομάτων γράφονται πάντοτε με κεφαλαίο.
—
Τα αρχικά των κοινών ονομάτων γράφονται κατά κανόνα με μικρό.

Ειδικότερα:

Α. Τα κοινά ονόματα που δηλώνουν ιδιότητες, αξιώματα ή τίτλους προσώπων (π.χ. πρόεδρος, πρωθυπουργός, υπουργός, βουλευτής, επίτροπος, γενικός διευθυντής, διευθυντής, προϊστάμενος, καθηγητής, σύμβουλος κ.ο.κ.) γράφονται κατά κανόνα με μικρό αρχικό. Η κεφαλαιογράφηση του αρχικού γράμματος των λέξεων αυτού του είδους δεν έχει κανένα γλωσσικό έρεισμα. Τα διάφορα εξωγλωσσικά —ιδεολογικά— κριτήρια που προβάλλονται σχετικά (π.χ. ένδειξη σεβασμού ή πρόσδοση κύρους στον φορέα του αξιώματος) δεν είναι δυνατόν να καθορίσουν τις αποφάσεις μας σε ζητήματα καθαρά γλωσσικού χαρακτήρα. Τέλος, η πρακτική της μη κεφαλαιογράφησης του αρχικού γράμματος αυτών των λέξεων κερδίζει έδαφος και στην Ελλάδα, αφού εφαρμόζεται ήδη ευρέως στον Τύπο, πράγμα που συμβάλλει στη διαμόρφωση ισχυρής σχετικής τάσης από το σύνολο των χρηστών της γλώσσας.

Β. Σχετικά με ορισμένους όρους που απαντούν με ιδιαίτερα μεγάλη συχνότητα στα ενωσιακά κείμενα, επισημαίνεται ότι τα κατά το πρωτόκολλο ονόματα κρατών, οι επίσημες ονομασίες κρατικών θεσμικών φορέων και υπηρεσιών της εκτελεστικής, νομοθετικής ή δικαστικής εξουσίας, οι επίσημες ονομασίες διεθνών οργανισμών ή οργανώσεων, οι επίσημες ονομασίες οργάνων και υπηρεσιών διεθνών οργανισμών ή οργανώσεων γράφονται με κεφαλαία τα αρχικά όλων των λέξεων που αποτελούν την ονομασία, με εξαίρεση τα άρθρα, τις προθέσεις και τους συνδέσμους, που γράφονται με μικρό αρχικό. Όταν όμως δεν γίνεται ειδική και εξατομικευμένη αναφορά σε κάποιο συγκεκριμένο φορέα αυτού του είδους, αλλά η δήλωση είναι γενική και αόριστη, οι σχετικές λέξεις γράφονται με μικρό αρχικό (π.χ. Το Υπουργείο Εξωτερικών προέβη σε έντονο διάβημα για το θέμα αυτό, αλλά: Ο πρωθυπουργός αποφάσισε να μειώσει τον αριθμό των υπουργείων· Ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών εδρεύει στη Νέα Υόρκη, αλλά: Στις Βρυξέλλες εδρεύουν πολλοί διεθνείς οργανισμοί).

Γ. Το κριτήριο της ειδικής και εξατομικευμένης αναφοράς, σε αντιδιαστολή με τη γενική και αόριστη δήλωση, εφαρμόζεται και για την επιλογή μεταξύ κεφαλαίου ή μικρού αρχικού για τα ελάχιστα άλλα κοινά ονόματα που μπορούν να γράφονται άλλοτε με τον έναν και άλλοτε με τον άλλο τρόπο. Σε περίπτωση γενικής δήλωσης το όνομα γράφεται με μικρό αρχικό, ενώ σε περίπτωση ειδικής δήλωσης με κεφαλαίο (π.χ. Τα τελευταία χρόνια έχουν εκδοθεί πολλοί οδηγοί για την ελληνική γλώσσα· αλλά: Ο παρών Οδηγός απευθύνεται στους μεταφραστές τω θεσμικών οργάνων της Ευρωπαϊκής Ένωσης).

Με το ίδιο πνεύμα, γράφεται με κεφαλαίο μια λέξη, όταν επιδιώκεται να περιοριστεί το σημασιολογικό της εύρος, είτε για να τονιστεί ο ιδιαίτερος χαρακτήρας της είτε για να αντιδιασταλεί από άλλες ευρύτερες σημασίες που θα μπορούσε να έχει [π.χ. Ενιαία Πράξη (η συγκεκριμένη κοινοτική Συνθήκη, σε αντιδιαστολή με πράξεις άλλου είδους) ο Τύπος, για ειδική αναφορά στα μέσα μαζικής επικοινωνίας (ή ενημέρωσης), αλλά ο μαθηματικός τύπος, ο χημικός τύπος, ο ωραίος τύπος κ.λπ.]. Ο όρος διαδίκτυο (με μικρό αρχικό) αποδίδει τον όρο Internet στα ελληνικά.

Ωστόσο, πρέπει να τονιστεί ότι για τις λέξεις αυτού του είδους ο σχετικός κανόνας αφήνει κάποια περιθώρια υποκειμενικής κρίσης και διακριτικής ευχέρειας, διότι σε αρκετές περιπτώσεις το είδος της δήλωσης/αναφοράς δεν είναι απόλυτα ξεκάθαρο, με αποτέλεσμα να υπάρχουν αμφισβητήσεις και διαφωνίες.

Ας δούμε πώς εξειδικεύονται αυτοί οι βασικοί κανόνες στην πράξη.

Ι. Τα αρχικά όλων των κύριων ονομάτων γράφονται πάντοτε με κεφαλαίο γράμμα, ενώ τα αρχικά των κοινών ονομάτων γράφονται κατά κανόνα με μικρό γράμμα, πλην συγκεκριμένων ειδικών περιπτώσεων.

Επομένως, με κεφαλαίο αρχικό γράφονται:

α) Τα κύρια ονόματα προσώπων (ανθρωπωνύμια). Επισημαίνεται ότι με κεφαλαίο γράφεται μόνο το πρώτο γράμμα κάθε ονόματος. Εξάλλου, το όνομα γράφεται πρώτο και το επώνυμο δεύτερο: Σταύρος Δήμας, Ανδρούλλα Βασιλείου, Γκόρντον Μπράουν, Karl von Kempis, Charles de Gaulle. Συνέχεια εδώ
 
Οι κυβερνήσεις ενσωματώνουν (διαμορφώνουν) τεχνητά νομικά πρόσωπα πολλών ειδών κατόπιν της εγγραφής τους (registration), υποθέτοντας ένα δικαιοκρατικό (franchise) όφελος για τη νομική κοινωνία του κράτους.

Στα νομικά πρόσωπα περιλαμβάνονται: πολίτης, κάτοικος, οδηγός, φυσικό πρόσωπο, φορολογούμενος, υπάλληλος, ψηφοφόρος και ιδιοκτήτης. Είναι υπάλληλοι/υπηρέτες (μεταβιβάζοντες υπηρεσίες κοινής ωφέλειας), οφειλέτες, αποβιώσαντες ή ανίκανοι κλειστοί θάλαμοι (πτέρυγες) του κράτους.

Η ΕΝΣΩΜΑΤΩΣΗ μεταφέρει Ο,ΤΙΔΗΠΟΤΕ από το κυρίαρχο εθνικό "Δίκαιο της Γης" (Common Law Jurisdiction) στο ξένο διεθνές "Δίκαιο της Θάλασσας" (Admiralty Maritime Jurisdiction).

-Ενσωμάτωση σε αυτό το πλαίσιο σημαίνει την ένωση των ονομάτων μας, όπως π.χ. στην περίπτωσή Ryan και BROOKS. Ο Ryan είναι ο άνθρωπος και η BROOKS σε ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ είναι η εταιρεία, μόλις ενωθούν έχουμε μια ΕΝΣΩΜΑΤΩΣΗ.

-Κάθε φορά που οι άνθρωποι "ενεργούν" υπό "δημόσια ιδιότητα" ως "δημόσιοι υπάλληλοι" είναι υπόλογοι στο κράτος, εάν δεν επιτελούν τον ρόλο τους ως συμβεβλημένοι.

Κάθε φορά που οι άνθρωποι "ζουν" με την "προσωπική τους ιδιότητα" ως "ιδιωτικοί κυρίαρχοι" είναι υπόλογοι στο Κοινό Δίκαιο αν προκαλέσουν βλάβη σε οποιαδήποτε ζωντανή ψυχή.

Αν "ενεργούμε" με τον "ρόλο" ενός "νομικού προσώπου", περνάμε τα όρια στον κατώτερο κόσμο των νομικά νεκρών, παραιτούμενοι από τα αναφαίρετα δικαιώματά μας ως ζωντανές ψυχές.