«Ένας δήθεν νόμος που γίνεται με υπέρβαση εξουσίας, δεν είναι
και δεν ήταν ποτέ νόμος. Οποιοσδήποτε στη χώρα δικαιούται να τον
αγνοήσει». - Ανώτατο Δικαστήριο, Αυστραλία, 1942
Τι θα γινόταν αν υπήρχαν δήθεν νόμοι στη χώρα...; Θα έπρεπε
να τους ακολουθήσουμε;
Φαίνεται αρκετά προφανές ότι ένας
νόμος που δεν θεσπίστηκε σωστά θα ήταν άκυρος... όπως και το να
διώκεστε για παράβαση ενός νόμου που δεν υπήρχε καν είναι
παράλογο.
Κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι «πρόκειται απλώς για μια
τεχνική λεπτομέρεια και ότι είναι βέβαιο ότι υπάρχουν ατέλειες στο
νομικό σύστημα μιας χώρας».
Οπότε διορθώστε το... σωστά; Πόσες φορές θα έπρεπε να υποπέσει στην
αντίληψη της «κυβέρνησης» ένα σφάλμα πριν διορθωθεί;
Ίσως αυτή η εικόνα να απαντά στο ερώτημα...
Αν δεν αμφισβητούμε την εγκυρότητα του νόμου... σίγουρα συναινούμε στο
να είναι έγκυρος, ακόμη και αν δεν είναι...;
Σκεφτείτε τα
ακόλουθα από τον αρχιδικαστή του Ανώτατου Δικαστηρίου της Αυστραλίας το
1942:
Κοινές εκφράσεις, όπως «Τα δικαστήρια έχουν κηρύξει ένα νόμο
άκυρο», οδηγούν μερικές φορές σε παρεξηγήσεις. Ένας προσποιητός
νόμος που έγινε με υπέρβαση εξουσίας δεν είναι και δεν ήταν ποτέ
νόμος. Οποιοσδήποτε στη χώρα δικαιούται να τον αγνοήσει. Φυσικά θα
αισθάνεται πιο ασφαλής αν έχει μια δικαστική απόφαση υπέρ του - αλλά
μια τέτοια απόφαση δεν είναι στοιχείο που παράγει ακυρότητα σε
οποιονδήποτε νόμο. Ο νόμος δεν είναι έγκυρος έως ότου ένα δικαστήριο
αποφανθεί εναντίον του - και στη συνέχεια είναι άκυρος. Αν είναι
πέραν της εξουσίας είναι άκυρος ab initio». - [έμφαση
προστίθεται] Νότια Αυστραλία κατά Κοινοπολιτείας («Πρώτη υπόθεση ενιαίου φόρου»)
(1942) 65 CLR 373 σε 408, Latham Chief Justice
Αν ο αρχιδικαστής του Ανώτατου Δικαστηρίου της Αυστραλίας, ίσως ο πλέον
αρμόδιος στη χώρα για να αμφισβητήσει την εγκυρότητα του νόμου, κάνει
μια τόσο βαθυστόχαστη δήλωση,
δεν θα έπρεπε να δώσουμε προσοχή...;
Η πραγματική κυβέρνηση οφείλει να αποδίδει την αλήθεια.
Τι συμβαίνει όταν δεν έχετε πραγματική κυβέρνηση; (Πηγή)
Το όνομα της κυβέρνησης μπορεί να μη φαίνεται σημαντικό στους
περισσότερους, εκτός και... αν οι κυβερνήσεις είναι δύο - που
σημαίνει ότι ο ένας είναι απατεώνας.
Για ορισμένους,
αυτό δεν είναι σημαντικό. «Γιατί να ανησυχώ γι' αυτό;» Ή ίσως
έχουν μεταβιβάσει κάθε δυνατότητα διενέργειας ελέγχων στον
οργανισμό που αυτοαποκαλείται «κυβέρνηση».
Πρόκειται για το σενάριο της αλεπούς που φυλάει το κοτέτσι;
Μήπως το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού θεωρεί δεδομένο ότι η
κυβέρνηση είναι κυβέρνηση και ότι δεν υπάρχει περίπτωση να έχει
υπονομευθεί;
Γιατί τότε υπάρχουν ποινές για προδοσία, για
πλαστοπροσωπία κυβερνητικών αξιωματούχων, για κυβερνητικές σφραγίδες
κ.λπ.
Λογικά υπάρχει η πιθανότητα να υπάρξει υποτιθέμενη κυβέρνηση.
Αν όχι, δεν θα ήταν κοροϊδία οι νόμοι που γράφτηκαν
για την προδοσία; - μήπως δεν θα έπρεπε να τους χρειαζόμαστε;
Το άρθρο 24 του αρχικού νόμου περί εγκλημάτων του 1914
(προφανώς και υπάρχουν ανάλογα άρθρα στα συντάγματα όλων των
χωρών) για την προδοσία έχει ως εξής:
Οποιοδήποτε πρόσωπο
το οποίο εντός της Κοινοπολιτείας ή εντός οποιασδήποτε Επικράτειας :
α)
υποκινεί οποιονδήποτε ξένο να προβεί σε ένοπλη εισβολή στην
Κοινοπολιτεία ή σε οποιοδήποτε μέρος των βασιλικών κυριαρχιών, ή
β)
συνδράμει με οποιοδήποτε μέσο οποιονδήποτε δημόσιο εχθρό,
είναι ένοχος ποινικού αδικήματος και τιμωρείται με την ποινή του
θανάτου.
Η εγκαθίδρυση μιας κυβέρνησης που δεν ήταν αυτή που
οριζόταν στο αρχικό σύνταγμα
θα μπορούσε να θεωρηθεί ως «υποβοήθηση σε δημόσιο εχθρό»;...
(Πηγή)
*Θα ακολουθήσει αργότερα, το άρθρο : "Εταιρείες μασκαρεύονται ως κυβέρνηση στην Αυστραλία και σε όλο τον
κόσμο".
