Είτε το συνειδητοποιήσαμε είτε όχι, μέχρι πρόσφατα, ήμασταν όλοι "νόμιμα" δούλοι χρέους ή "εργασίας", όπως ήταν οι γονείς μας, οι παππούδες μας και οι προπαππούδες μας πριν από εμάς.
Από το 1933 κάθε νέο παιδί που γεννιέται έπρεπε να "καταγράφεται", δημιουργώντας έτσι ένα Εταιρικό Πρόσωπο, στερώντας ουσιαστικά από το παιδί αυτό κάθε δικαίωμα ως ιδιοκτήτη Ακίνητης Ιδιοκτησίας.
Η πράξη της εγγραφής ενός παιδιού το καθιστούσε αντικείμενο συμβολαίου, και το αρχείο γέννησης ήταν ένας παραπλανητικός νομικός τρόπος για να πείσουν τους γονείς να δηλώσουν το μωρό. Το πιστοποιητικό γέννησης ήταν στην πραγματικότητα ένα γραμμάτιο που μετατράπηκε σε ομόλογο δουλείας, το οποίο στη συνέχεια πωλήθηκε σε μια ιδιωτική τράπεζα αποθεματικών, δίνοντας ουσιαστικά την κυριότητα του παιδιού στην τράπεζα.
Το συμβόλαιο κάθε νέου μωρού σφραγιζόταν είτε με μια σταγόνα από το αίμα του είτε με ένα αποτύπωμα του ποδιού του με μελάνι στο αρχείο γέννησης. Αυτή η "υπογραφή" χρησιμοποιήθηκε για να δημιουργηθεί η αξία της ζωής τους, η οποία αποδεικνύεται από την εργασία τους και τους φόρους και το κόστος αυτής της εργασίας ως monetized currency (μετατρέποντας κάτι σε χρήμα) - όλα αυτά σχεδιασμένα για να κρατούν τους ανθρώπους σε δουλεία για όλη τους τη ζωή.
Οι τράπεζες υπήρξαν οι σύγχρονοι ιδιοκτήτες σκλάβων και όπως λέει το ρητό, " Όποιος κατέχει το χρέος κατέχει τον λαό". Ο τρόπος με τον οποίο μας επιβλήθηκε το Σύστημα Δουλείας σήμαινε ότι, ακόμη και αν τελικά ξεπληρώναμε το σπίτι ή το αυτοκίνητό μας, δεν μας ανήκε ποτέ στην πραγματικότητα, επειδή το δικαίωμά μας σε οποιαδήποτε ιδιοκτησία Ακίνητης Περιουσίας παραχωρήθηκε κατά την εγγραφή της γέννησής μας.
Αυτή ήταν μια νομική διαδικασία από το 1540 μέσω κάτι που ονομάζεται Cestui Que (Vie) Trust, και αυτό εξακολουθούσε να ισχύει μέχρι που οι πρόσφατες αποφάσεις της UCC άλλαξαν το νομικό τοπίο και επανέφεραν το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι κανείς δεν μπορεί να κατέχει τον "εαυτό μας" ή το σώμα μας.
Το σύστημα της δουλείας παρέμεινε άθικτο για τόσο πολύ καιρό λόγω των εκπαιδευτικών δογμάτων, του επηρεασμού της κοινότητάς μας στο σύνολό της και επειδή τόσοι πολλοί άνθρωποι αποδέχτηκαν και αγκάλιασαν τη δουλεία τους περιμένοντας από άλλους να τους βοηθήσουν ή να τους πουν τι πρέπει/μπορούν ή πρέπει/δεν μπορούν να κάνουν. Εκτελεστικοί φορείς, όπως η αστυνομία και τα δικαστήρια, φρόντιζαν να μένουμε μέσα στο σύστημα της δουλείας και μας φυλάκιζαν αν επιλέγαμε να ζήσουμε ως ΕΛΕΥΘΕΡΑ άτομα.
Στην πραγματικότητα, το σύστημα της δουλείας επιβλήθηκε σε όλους μας (και διατηρήθηκε για αιώνες) χτίζοντας τείχη στο μυαλό μας μέσω της προπαγάνδας και της κλιμάκωσης, δημιουργώντας την ψευδή πεποίθηση ότι δεν αξίζαμε κάτι καλύτερο, ότι δεν ήμασταν μέρος ενός μεγαλύτερου σχεδίου και ότι θα έπρεπε αντ' αυτού να είμαστε ευχαριστημένοι με τις ελεημοσύνες, τα ψίχουλα και τα "χατίρια" που μας έδιναν οι Δυνάμεις που υπήρχαν , ενώ το ίδιο το σύστημα εισέπραττε εκατομμύρια κάθε χρόνο, απευθείας από τον ιδρώτα και το αίμα της εργασίας μας.
Αλλά όχι πια...
Ολόκληρο το σύστημα, από τον χαμηλότερο υπάλληλο, μέσω κάθε αξιωματούχου, μέχρι τα υψηλότερα επίπεδα της κυβέρνησης, έχει διαφθαρεί. Το ίδιο το πνεύμα του νόμου έχει χειραγωγηθεί σε ένα κρυφό μέσο για την απόσπαση των κεφαλαίων από τους ανθρώπους. Το γράμμα του νόμου έχει διαστρεβλωθεί σε μηχανισμό καταπίεσης, και η τάξη της νόμιμης διαδικασίας έχει μετατραπεί σε μέσο για τον εξορθολογισμό της διαδικασίας απόσπασης πόρων. Ο ΝΟΜΟΣ υποτίθεται ότι είναι ένα εργαλείο για να προστατεύει ο λαός τον εαυτό του χωρίς βία, ενάντια σε οποιονδήποτε παραβιάζει την ελευθερία του ή παραβιάζει τα δικαιώματα ή την ιδιοκτησία του.
Εάν ένα άτομο δεν μπορεί, βασιζόμενο σε μια καλόπιστη πεποίθηση και στην αίσθηση του καθήκοντος να διεκδικεί και να ασκεί δικαιώματα, να χρησιμοποιήσει αυτές τις αίθουσες της δικαιοσύνης για την υπεράσπιση της ελευθερίας, ώστε να εξασφαλίσει δικαιοσύνη για παραβιάσεις των δικαιωμάτων, ακόμη και εναντίον εκείνων που είναι στελέχη του κράτους, τότε αυτή η δικαιοσύνη είναι μια ψευδαίσθηση και όλοι είναι σκλάβοι.
Όλοι είναι ίσοι υπό και ενώπιον του νόμου, ΚΑΝΕΝΑΣ δεν είναι υπεράνω του νόμου. Δεν υπάρχει ένα σύνολο κανόνων για την αριστοκρατία και ένα σύνολο κανόνων για τους υπόλοιπους από εμάς. ΟΛΟΙ δεσμεύονται από τον ίδιο νόμο, και μόνο από τον νόμο. Είναι μόνο οι όροι και οι προϋποθέσεις των διαφόρων συμβάσεων εγγραφής που αλλάζουν αυτό που δεσμεύει τους ανθρώπους. Μέσω των συμβάσεων καταχώρησης το κράτος έχει δημιουργήσει μια απλή ψευδαίσθηση ότι οι άνθρωποι δεσμεύονται από κάτι άλλο εκτός από το νόμο. Είμαι ο τελευταίος άνθρωπος που θα προωθήσει το φόβο ή τη βία, αλλά αν υπάρχει κάτι που οι άνθρωποι θα πρέπει να φοβούνται είναι μια διχασμένη κοινωνία και την υποτέλεια της υπό διαμόρφωση κατώτερης τάξης, αλλά αυτό θα πρέπει να το φοβούνται μόνο αν το επιτρέψουν να υπάρξει. Μόνο η συναίνεση του ατόμου μπορεί να απεμπολήσει την προστασία του νόμου.
Φυσικά, οι περισσότεροι άνθρωποι σε αυτή τη χώρα δεν έχουν ιδέα ότι υπάρχει διαφορά μεταξύ της διεκδίκησης και της άσκησης των δικαιωμάτων που έχουν πουλήσει σε αντάλλαγμα για ένα προνόμιο- και της διεκδίκησης και της άσκησης των προνομίων που έχουν καταλήξει να πιστεύουν μέσω της συμβατικής σοφίας ότι ΕΙΝΑΙ δικαιώματα. Οι άνθρωποι καταλήγουν ατιμασμένοι στα δικαστήρια υποστηρίζοντας κατώτερες θέσεις, υποστηρίζοντας τα προνόμιά τους, τα οποία δεν γνωρίζουν ότι ακυρώνονται από τον παραχωρητή τη στιγμή που μπαίνουν στην αίθουσα του δικαστηρίου.
Τα προνόμια δεν προσφέρουν καμία προστασία με τον τρόπο που την προσφέρουν τα δικαιώματα, και στην πραγματικότητα είναι η ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ να διεκδικήσει και να ασκήσει κανείς τα δικαιώματα που προσφέρουν την προστασία με τη μορφή νόμιμης δικαιολογίας.
Μόνο ένας κ υ ρ ί α ρ χ ο ς κατέχει κυρίαρχο και αποκλειστικό τίτλο στην περιουσία και τα αγαθά του.
